Na srebrne gody szkoły w grodzie nad Srebrną

Szkoło Szóstko! Szanowna nasza Jubilatko!

Dzieje twe niezbyt długie można spisać gładko

w formie peanu, hymnu, prozy czy też wiersza,

ale… chyba satyra będzie najtrafniejsza.

Sięgam więc wstecz pamięcią,  gdy przed ćwierci wiekiem

dziecko, które choć małe, także jest człowiekiem,

naukę pobierając w ośmioletniej szkole,

narażone wciąż było na różne niedole.

Oczywiście, nie wszystkie dzieci pecha miały,

tylko te, które w pechowym miejscu mieszkały,

a do tych stref wyklętych, jak rzekli wielmoże,

w mieście Mińsk Mazowiecki należy Zatorze.

Udało się policzyć niektórym rodzicom,

co li Poliszynela było tajemnicą,

że eskapady do szkół przez lat osiem wzięte,

to trzykrotna pielgrzymka w pewne miejsce święte.

Coraz bardziej zaludnia się rejon Zatorze,

a nowy elektorat też przydać się może,

poszły więc władze miasta po rozum do głowy,

by skrócić te wycieczki aż do Częstochowy.

Jeden oddział przedszkola natychmiast zamknięto,

no i rejon Zatorza mógł fetować święto.

W wielce czcigodnych murach uprzedniej placówki

utworzono trzy klasy Szóstki -  podstawówki.

Miejsce na szkołę przednie, ale obiekt ciasny…

Hmm… przydałby się jakiś inny lokal własny,

więc  dołożono trochę nowych starań, trudu,

i szkołę przeniesiono do biurowców FUD-u.

W kinie „Wrzos”, gdzie bywały występy i gale,

urządzono dla uczniów gimnastyczną salę.

Burmistrz odetchnął z ulgą, poprawiając poły,

skromnie tytułował się… „ojcem chrzestnym szkoły”.

Pod takim mecenatem nie mogło być mowy,

by komukolwiek w szkole jeden włos spadł z głowy.

Mnożyły się oddziałów uczniowskich szeregi,

wypełniając obiekty dwa szkoły po brzegi.

Przeciętny obserwator osiedla Zatorze

obawiał się, że szkoła wkrótce pęknąć może.

Radni przez wzgląd na uczniów i nauczycieli,

decyzję o budowie łącznika podjęli.

Ciekawe rozwiązania architektów  siła

Radzie naszego Miasta wkrótce przedstawiła.

Remont nie był zbyt wielki – inwestycja mała,

niecałe sześć milionów złotych kosztowała.

Wszyscy nie mogli doczekać się końca budowy,

ciekawi, jak będzie wyglądać obiekt nowy.

Wieżyczka zabytkowa trochę przeszkodziła

i projektantom nieco szyki pomyliła,

bo między obiektami w środku sobie stała

i do dziwnego kształtu łącznika zmuszała.

Prace tętniły życiem przez Boży dzień cały,

ekipy jak najszybciej remont skończyć chciały,

i z dnia na dzień obiekt nabierał kształtów nowych,

by wkrótce stać się kuźnią talentów miejscowych.

Zmieniło się oblicze niegdysiejszej szkoły-

jasne sale, łazienki, winda, monitoring,

nowe meble, multimedialne tablice…

Z zachwytu aż się same mrużyły źrenice.

W zdrowym ciele, jak mówią, panuje duch zdrowy,

o żadnych narzekaniach nie mogło być mowy.

Wszyscy z wielką ochotą do pracy się wzięli,

wspólnym wysiłkiem szkołę na wyżyny pchnęli.

A już niedługo, bo na okrągłe stulecie,

„Szóstka”  będzie z pewnością najlepsza w powiecie.

Duch Patrona przygląda się temu w milczeniu,

rad, by młodzież  wzrastała „ku serc pokrzepieniu”.

Bożena Swatko, 06 maja 2015 r.